Een wereld van verschillen

Lieve allemaal,

Je lang niets van me vernomen, niet? Kan maar 1 ding betekenen denk ik: 'Ik heb het naar mijn zin hier in Latijns-Amerika!!!!' Na dit verhaal kun je Google weer als startpagina instellen want begin maart is timvanvlierden.reismee.nl uit de lucht en moet je het weer met mij persoonlijk doen.

Ik ben nu in de haven van Buenos Aires en wacht op de boot die me naar Uruguay gaat brengen. 3 dagen geleden besloten dat ik nog een stempeltje in mijn paspoort wilde en hier gaan we dan. Weekje relaxen in Montevideo ( hoofdstad) en Punta del Este want even tijd om te relaxen kan ik wel gebruiken na 5 maanden geen werk en verplichtingen ; ).

In de afgelopen maanden heb ik weer zo ontzettend veel mooie dingen en omschrijving die ik geef aan al deze bezienswaardigheden doen echt afbreuk aan hun schoonheid want de dingen die ik gezien heb zijn echt weer hoogtepunten in mijn reis. Ik zal het even snel in een paart zinnen per land uit proberen te leggen wat ik de afgelopen 2 maanden uitgespookt heb.

Bolivia

• Death-road met een mountainbike af gesjeesd met 60 KM per uur. Waarom ze het de death-road noemen daar kun je zelf wel een verhaal bij verzinnen maar het klinkt gevaarlijker dan het in werkelijkheid is ( als je Hollander bent en vanaf je 2de op een fiets zit).

• Daarna een 3 daagse Jeep-tocht gemaakt van Uyuni naar San Pedro de Atacama. In 3 dagen rij je door een zoutvlakte van 12.000 KM2 heen ( kwart van Nederland), prachtige berglandschappen, groene, rode en blauwe meren waar ineens honderden roze flamingo's staan, geisers van een vulkaan en warmte bronnen waar je in kan relaxen ( 32 graden).

  In een Jeep kunnen 7 mensen, inclusief gids, en op het laatste moment werd ik bij een groep Brazilianen gestopt. Zij hadden verwacht een soort van privétour te krijgen maar daar kwam op het laatste moment Tim nog eens bij en ik moest ook nog eens voorin zitten met de meeste ruimte omdat ik zo lang ben, vervelend. In het begin merkt ik dat ze echt wel een beetje van baalde wat ik ook in de Jeep zat maar dat ging snel over en na 3 dagen moest ik me committen aan een bezoek in hun stad 'Foz de Iguazu'. Dat kwam goed uit want hier zijn de mooiste watervallen van de wereld dus daar ga ik na Uruguay heen.

Chili

• 1 week in Santiago vertoefd en dat is ook echt een wereldstad. Mooie restaurantjes, parken, koffie- en wijnbarretjes, echt een stad voor mij waar ik heerlijk wat kon drinken met een lekker hapje erbij. Helemaal verkocht en ik dacht bij mezelf dat ik daar wel wilde wonen, totdat ik in Buenos Aires kwam, maar daar kom ik zo op terug.

• Vanuit Santiago gevlogen naar Patagonië waar ik 4 daagse hike heb gedaan in Torres del Paine. 4 dagen in m'n eentje lopen door de natuur van Patagonië met 25 kilo op je rug ( tent, matje, slaapzak, kooksetje, voor 4 dagen eten en warme kleren). Ik was daar ook tijdens m'n verjaardag en dat was eigenlijk wel prima. Bereik met mijn mobiel had ik uiteraard niet dus alles kwam 2 dagen daarna. Zou je graag meer foto's van de natuur willen laten zien want Patagonië is prachtig.

Argeninië

Wat me heel erg opvalt is dat de mensen erg veel respect voor elkaar hebben. Een voorbeeld hiervan is dat er in de Metro arme mensen proberen geld te verdienen door bijvoorbeeld muziek te maken, te goochelen of te zingen. Als die persoon daarmee klaar is dan krijgt hij

een applaus van iedereen in de Metro, ik wist niet wat me overkwam de eerste keer, erg mooi. Dit zie ik in NL nog niet zo snel gebeuren.

• In het Argentijnse deel van Patagonië ook nog een hike gedaan op een gletsjer van 250KM2. Ook ongelofelijk gaaf om daar met spikes overheen te lopen voor 6 uur. Je denkt dat het gewoon een vlak stuk ijs is maar het is een wereld van ijs met riviertjes, ijsbergen, ijspunten en diepe blauwe gaten.

• En toen naar Buenos Aires..... Dit is echt een stad waar ik wel een tijdje zou willen wonen. Deze stad heeft echt alles wat een grote Europese stad heeft maar dan meer. Een vriend uit New Zealand die ik in Peru had ontmoet ging ook naar Buenos Aires en we hebben in de wijk Palermo een appartement gehuurd. Palermo zit vol met barretjes, restaurantjes, speciaalwinkels ( heerlijke biefstukjes en wijntjes) en alle gebouwen zijn in Mediteraanse stijl. De mensen zijn vriendelijk, behulpzaam en iedere vrouw hier is ook echt vrouwvrouw. Uiteraard hebben we veel gezien in de stad en in veel gezellige barretjes en clubs een drankje gedronken en uiteraard met een local van GuidedByALocal.com afgesproken die ons veel tips heeft gegeven. Als kers op de taart hebben we gisteren een uur voor de wedstrijd kaarten gekocht voor een wedstrijd van Boca Juniors. In het stadion gaat overal het dak eraf en er wordt 2 uur lang gezongen, zonder stop, er wordt gewoon niet gestopt met zingen.

Het zal straks wel weer even wennen zijn om niet meer zo te leven zonder 'zorgen', al die verwachtingen, afspraken en sociale dingen waar je heen moet. Ik heb wel weer zin om terug te gaan en mijn leventje weer op te pakken. Als ik terugkom liggen er wat leuke uitdagingen voor me klaar en daar ga ik maar even m'n tanden inzetten, dus vervelen hoef ik me niet.

Wat wel mooi is om te ervaren is dat je bepaalde 'verplichtingen' ineens heel relatief gaat zien, even een drempel nemen en dan lekker doen wat je leuk vindt. In de afgelopen maanden zijn er veel momenten geweest waarin ik me intens gelukkig heb gevoeld. Een verheugd gevoel dat me deed denken aan toen ik klein was en je was jarig of het was kerst. Dat soort geluk zonder zekerheden als werk, huis of familie en vrienden dicht bij me heb. Lekker doen waar ik gelukkig van wordt dan kan het volgens mij niet fout gaan. Ik heb nu makkelijk praten en waarschijnlijk doe ik alles over 6 maanden weer op de automatische piloot, haha, maar ik ga toch proberen meer te doen wat ik echt leuk vindt zonder altijd maar aan al die drempels te denken. Ik ben bang dat dit het laatste verslag was want terug in Nederland zit m'n agenda al weer vol ( daar heb je die automatische piloot al). Bedankt voor al jullie interesses en het lezen van mijn verhalen en ik hoop dat we elkaar snel weer zien.

Liefs

Tim

Mijn Peruaanse familie

Lieve allemaal.

Peru verlaten en gisteren aangekomen in Bolivia dus het is weer tijd om jullie even een kleine update te geven over Colombia en Peru. Veel mensen vragen me iedere keer hoe het met me gaat ( wat ik erg fijn vind natuurlijk) omdat ik hier alleen ben maar ik kan je zeggen dat ik ontzettend gelukkig ben. De afgelopen 2 maanden waren fantastisch mooi en mega indrukwekkend en wellicht ben ik nog nooit zo gelukkig geweest in mij leven. Niet alleen om alle dingen die ik zie, de mensen die ik ontmoet of de dingen die ik doe maar ook omdat ik zo ontzettend ben gaan waarderen wat ik thuis heb. Ik ben nog nooit zo ver van huis geweest maar voor mijn gevoel heb ik nog nooit zo dicht bij mijn familie en vrienden gestaan. Als ik alleen al kijk naar de CayCai inzamelingsactie en dan zie dat er meer dan 120 mensen een donatie hebben gedaan dan ben ik erg trots dat ik zoveel van dat soort mensen om me heen heb verzameld en dat de dag dat ik terug naar Nederland ga geen zwarte dag voor mij zal zijn maar een om naar uit te kijken, maar eerst nog 7 weken reizen, haha. Deze reis laat me ook zien hoe simpel dingen wel niet kunnen zijn om je gelukkig te maken als je maar je hart volgt. Voor mijn reis moest ik een aantal offers maken zoals werk en appartement maar als ik nu kijk naar alle potentiële mogelijkheden dan kan ik niet anders zeggen dat alles er waarschijnlijk beter uit gaat zien dan dat het ooit heeft gedaan. Een risico of offer kan je op lange termijn toch meer brengen als je maar je hart volgt. Mijn hart doet in ieder geval goed zijn werk dus daar maar even mee doorgaan voorlopig. Genoeg uber-romantisch gezever, wat heb ik de afgelopen 2 maanden, naast CayCai, uitgespookt in Latijns-Amerika? 2 landen gezien, Colombia en Peru. Hieronder even per land de hoogtepunten.

Colombia

Alles wat ze zeggen over Colombia is waar..... Het is echt een ongelofelijk mooi land en ja, de Colombiaanse vrouw mag er ook wezen. Heel erg veel plastic maar het resultaat wordt hier niet onder banken of stoelen geschoven. Ik ben hier trouwens nog steeds met dezelfde jongens als waarmee ik de zeiltocht van Panama naar Colombia heb gemaakt. Voor mij lijkt het wel een jaar geleden dat ik daar was, gek gevoel omdat je zo ontzettend veel mee maakt.

Na een avondje flink doorgetrokken te hebben met Thomas ( de Noor) en Stephen ( de Ier) hebben Thomas en ik besloten om een fiets te huren en onze Ierse vriend laat hij het afweten gezien zijn gesteldheid. In Latijns-Amerika is fietsen niet erg populair en dat hebben wij dan ook ervaren. Het lijkt wel alsof de latino's hun rijbewijs bij een pakje boter krijgen want lijnen, regels, stoplichten en naar snelheden wordt niet gekeken. Bussen knallen van links naar rechts en met 1 druk op de toeter moet iedereen op straat weten wat de bestuurder van plan is. En tussen deze rotzooi heen fietsten 2 blonde gasten, hoezo toeristen?

Door ons jeugdige enthousiasme knapte de kabel van Thomas fiets en stonden we midden in de stad stil en we konden nergens heen. Binnen 5 minuten stonden er 5 Colombianen om onze fiets heen en voordat we het wisten stond de fiets al op z'n kop en waren ze met z'n allen druk aan het overleggen hoe ze dit konden repareren. Ik wed dat zij nog nooit op een fiets gezetten hebben, laat staan er een gerepareerd, maar ondanks dat waren ze toch lekker aan de gang met z'n vijven. Ze wilden allemaal een aandeel hebben in de reparatie en eentje hield zelfs alleen de koplamp vast, waarom? Geen idee maar op deze manier kon ook hij participeren in dit avontuur. Wij werden op een stoel gezet en zij maar hard aan de slag. Na 1,5 uur hadden ze de ketting weer op het tandwiel gekregen maar in de trappers zat geen beweging, toch maar een nieuwe fiets ophalen bij het verhuurbedrijf. Ondanks dat ze de fiets niet gerepareerd hadden werden we wel weer geconfronteerd maar de onwijze behulpzaamheid die deze mensen in zich hebben en waar wij veel van kunnen leren.

Nadat Stephen weer een beetje nogmaal uit zijn ogen kon kijken zijn we naar de moddervulkaan gegaan. Deze vulkaan steekt 80 meter boven de grond uit en is 1500 meter diep en volledig gevuld met modder. Zoals je ziet op de foto's wordt je als een sardientje in de opening van de vulkaan gedrukt en drijf je in de modder. De modder is als een soort van verf dat aan je blijft kleven. Nadat we elkaar allemaal kopje-onder hadden gedrukt werden we in een meer gewassen door Colombiaanse vrouwen die zelfs je zwembroek uittrokken ( ze waren wel 50 jaar oud...). Op de stadsmuur van het oude gedeelte van de stad was ik tijdens zonsondergang vaak te vinden, heerlijk relax mensen kijken.

Peru

Jullie hebben de verhalen van CayCai en de kerstactie al gelezen maar Cusco is op dit moment het hoogtepunt van mijn reis. In Cusco ben ik beland bij de Peruaanse familie Alonso en wat heb ik hier een fantastische tijd gehad. De familie die in het huis woonde bestond uit een moeder, een zoon, 2 dochters en 1 dochter had al 2 kids. De vader van het stel is de oprichter van het project in CayCai en hij zit de hele week in de bergen met de kids. Ze hadden in totaal plek voor 3 reizigers/ vrijwilligers maar gezien het feit dat iedereen zo goed met elkaar kon opschieten sliep iedereen bij elkaar op de kamer. Ik sliep na 2 weken bij 'Neto', de zoon, op de kamer en ander Nederlands meisje bij 'Jamil' de dochter, 1 grote logeerpartij. Doordat het allemaal goed klikte had ik veel contact met zijn Peruaanse vrienden en kwam ik op veel niet-toeristische plekjes (GuidedByALocal.com???). Ik wil je zo graag alles hiervan vertellen maar dan weet ik zeker dat je hierna geen verhaal meer van me zult lezen van dan worden het 20 pagina's dus even een paar hoogtepunten:

Kerst: Op kerstavond hebben we in huize Alonso met z'n allen gegeten en daarna tot 5 uur in de ochtend de tegels uit de vloer van de woonkamer gedanst. Neto en Jamil zijn beide salsalerar(es)en dus tussen ons gehark door gaven zij even een showtje weg en ik heb nog nooit zoiets gaafs gezien. 4:00 in de ochtend in Peru was het 10:00 in de ochtend ( 1ste kerstdag) in Nederland. Dus we hebben via Skype de familie van Vlierden erbij gehaald en laten zien hoe de latinos kerstavond vieren. Uiteraard was iedereen (ook mami Alonso) nog wakker en je kunt je voorstellen dat dit een gekke gewaarwording is: familie van Vlierden net wakker met koffie en een kerstkrans op de bank en de familie Alonso met aanhang met een Cuba Libre of biertje op de dansvloer. Ik vond het in ieder geval super leuk om papa, mama en Bas een beetje een idee te geven hoe het er hier aan toe ging. De volgende ochtend heerlijk fris om 8:00 op om de bergen in te gaan en cadeautjes uit te delen, pfffff.

Familiedag los Alonsos: op 3 januari was er een nieuwjaarsbijeenkomst van de familie Alonso in CayCai. Als enige niet Alonso was ik uitgenodigd dus hebben ze me maar geadopteerd, en heet ik van Vlierden Alonso en heb ik ook een familie in Peru. Ik sta zelfs op de familiefoto, zie foto's hahaha. We werd een speciaal typisch Peruaans gerecht gemaakt en het zou 1 groot smulfestijn worden. Het hoofdgerecht was Cavia. De vader van het gezin heeft een hok met 40 cavia's en voor deze speciale gelegenheden zoekt hij er een aantal uit breekt het nekje van onze schattige huisdiertjes en maakt ze gaar in de oven. Niet helemaal mijn lievelingskostje maar ik de smaak is niet echt verkeerd alleen zit er niet zoveel vlees aan het kleine beestje.

Straatvoetbal: Neto, de zoon, en zijn vrienden leefden voor voetbal en 2 a 3 keer in de week stonden ze met een vaste club op het veld. Ze hadden allemaal wel hoog gevoetbald ( het 2de van vv Cusco, die toch het hoogste niveau in Peru speelt) en hier pochten ze allemaal lekker mee. Kwa voetbal had ik me lekker afzijdig gehouden, want 90 minuten ballen op 4000m hoogte is toch wel andere koek dan 7de klasse bij Kampong ; ). In de laatste week gooide één van de vrienden een balletje op en daagde mij en een aantal andere jongens uit om tegen hun ingespeelde semi-prof team te spelen, 6 tegen 6. Ons team bestond uit 2 andere Nederlandse jongens en een aantal van de straat geplukte Peruanen, een bij elkaar geraapt zooitje dus. Tegen alle gewoontes in wilde Neto en zijn vrienden ineens geld op de wedstrijd zetten en omdat wij niet de meest kinderachtigste zijn hebben we dit ervaren. Met mijn Argentinië-shirt van Horacio stond ik op het veld en hebben we die Peruaantjes even een lesje geleerd. Horacio: jouw Argentinië-shirt heeft mij de salsa gegeven om het zidaantje ( zie foto's) eruit te drukken, bedankt amigo.

Puno: Na Cusco verlaten te hebben ben ik naar mijn laatste stop in Peru gegaan, Puno. Een beetje pijn in de buik omdat ik net de familie Alonso verlaten had en ik had verwacht dat het wel even zou duren dat ik er weer in zou komen. Met een groep van 20 mensen hebben we een 2 daagse trip naar een aantal eilanden in Lake Titikaka gemaakt en ook hier verbleven we weer bij een gastgezin. De groep was mega gezellig. De groep bestond uit Argentijnen, Brazilianen, Duitsers, Zwitsers en veel Chilenen. Toen ik de Chilenen had verteld waar ik was geweest in Latijns-Amerika en waar ik nog naartoe ging ( hier zat geen Chili bij), sloeg de sfeer ineens om. Hoe ik het wel niet in mijn hoofd kon halen om Chili niet te bezoeken. Binnen 5 minuten had ik een uitnodiging op zak om bij iemand verblijven in Santiago en alles zou geregeld worden. Wat begon als een geintje werd 5 uur later werkelijkheid en ik heb een ticket naar Santiago geboekt. Het past niet helemaal in het reisschema en het is een paar duizend KM om maar deze kans kon ik niet laten lopen. Wat een heerlijk gevoel van vrijheid is dat, binnen een paar uur besluiten om toch nog even een ticket te boeken naar Chili.

Als je het einde hebt gehaald, leuk dat je alles hebt gelezen en ik hoop snel iets van je te horen. Dit was het weer voor nu. Om je een idee te geven wat ik de laatste 7 weken ga doen:

Bolivia - Salta (Argentinië) - Mendoza (Argentinië) - Santiago (Chili) - El Calafate ( gletsjers bekijken in Argentinië) - Buenos Aires - Iguazu waterfalls - Rio de Janeiro. Dat wordt lekker door knallen dus, haha.

Veel liefs

Tim

Deze lach is voor jou!

Lieve donateurs,

Allereerst de beste wensen en als jullie 2011 zo goed beginnen als dat jullie 2010 hebben afgesloten met jullie donatie dan kan het niet anders dan een goed jaar worden. Zonder jullie bijdrage was kerst 2010 stilletjes voorbij gegaan voor velen kinderen, geen cadeautjes, geen warme choco met iets lekkers. Ongelofelijk, wij hebben met elkaar, met een 'kleine bijdrage' meer dan 600 mensen een onvergetelijke kerst gegeven. Ik hoop de foto's een beetje overbrengen hoeveel vreugde en blijdschap er in die kleine oogjes verscheen, want het gevoel die ik kreeg van hun blijdschap is helaas niet te beschrijven. Voor kinderen speelgoed met iets lekkers, ouders een broodje kip met drinken en daarnaast wordt een deel van het geld gestoken in de lange termijn zodat jullie donatie voor 'altijd' zichtbaar blijft in de bergen van Peru. Er komt een nieuwe poort in CayCai en er is ook genoeg geld om de keuken af te bouwen. De kinderen krijgen nu kookles en door ze deze vaardigheden te leren hebben ze meer kans op werk en kans op een betere toekomst. In totaal is er een kleine E 3000,- opgehaald, ongelofelijk. Geniet nu van de foto's via http://www.timvanvlierden.reismee.nl/.

Namens de oprichter 'Ernesto Alonso', de kinderen in CayCai, 500 personen in de bergen in Cusco en namens mij, ontzettend bedankt.

Het geld is verspreid over 2 kerst acties, een nieuwe poort en de bouw van de keuken. Hieronder meer per actie.

Kerstdag 2010

Kerstdag was voor mij 1 groot gat en naar mate ik met meer mensen sprak had niemand echt een serieuze invulling voor deze in Nederland gezellige familiedag. Ik had het plan om een auto te huren, warme choco en panaton (soort kerstbrood) uit te gaan delen in de bergen. Naar mate er meer mensen aanhaakte en er meer ideeën werden geopperd is het uiteindelijke resultaat vele malen beter dan plan 1.0.

Het recept voor plan 1.3 is geworden:

• 1 grote Toyota Pick-up

• 6 vrijwilligers

• 3 verkleedpakken (Kerstman, Winnie de Poeh en Tijgertje)

• Kerstmuziek met boxen

• 150 speelgoedautotjes

• 150 popjes

• 100 ballen

• 400 flesjes sap

• 400 broodjes kip

• 400 lolly's

• 10 kilo koekjes

We hebben alles echt in de auto moeten proppen, maar alles en iedereen zou en moest mee want dit zou een kerst worden om nooit meer te vergeten en ik kan je vertellen dat dit de mooiste kerst ooit is geweest. Na 2 uur rijden vanuit Cusco kwamen we in de bergen bij een groot meer en rondom dat meer lagen allemaal kleine boeren dorpjes. Hier begon het feest, kostuums aan, muziek op 100% en toeteren maar. We zagen de gezichten van de kinderen veranderen bij het naderen van een dorpje. Er gebeurd daar in het dorpje helemaal niets en opeens komt daar een grote pick-up aanrijden afgeladen met cadeautjes, muziek, eten en 3 animatie poppen achterop. Alsof er geen morgen meer was, lieten ze alles uit hun handen vallen en renden zo hard als ze konden naar ons toe. Uit de bergen kwamen kinderen hollen en iedereen die aan het werk was op het land kwam langs de weg staan. De mensen waren zo ontzettend dankbaar, het maakte allemaal niet meer uit, het was 1 grote gekke bedoeling. Iedereen omhelsde je, man en vrouw kuste je en met duizend maal dank vertrok je weer naar het volgende dorpje. Je kunt je voorstellen dat dit gevoel onbeschrijfelijk is en heeft gezorgd voor een onvergetelijke kerst. Na 3 uur hadden we alle dorpjes gehad en waren we door alle voorraad heen. Bekaf naar huis en op naar het kerstdiner met vrienden en familie.

Kerstfeest CayCai 2010

Op het project waar ik 2 weken heb gewerkt met de kids hebben we op 30 december kerst gevierd. Met kersttekeningen van de kinderen, ballonnen en slingers. Met de familie Alonso ( mijn gastgezin en de vader is de oprichter van het project) hebben we alle voorbereidingen getroffen, klaslokaal versiert met tekeningen, ballonnen en slingers, warme choco met panaton gemaakt, popcorn gepoft, gelatine gemaakt en uiteraard was er voor ieder kind een mooi cadeau. Voor de kinderen die trouwzijn aan het project en goed hun best deden was er een groter cadeau ( ook hier werken ze met een beloningsstructuur ; )). De oprichter was als kerstman verkleed maar door de warmte kon hij het animatie-hoofd niet zo lang ophouden. Ook hier ging het dak eraf en de kinderen waren door het dolle heen. Sommige kleintjes hadden nog nooit een kerstman gezien en snikte het uit van angst, ze durfde zelfs niet hun cadeautje op te halen. De familie Alonso zamelt altijd kleren in en na afloop van het feest konden alle families uit het dorpeen aantal kledingstukken ophalen. Het was prachtige dag voor de kinderen zoals je kunt zien op de foto's.

Nieuwe poort en keuken

Zoals ik al eerder aangaf gaat een deel van het geld naar een nieuwe toegangspoort, want deze valt bijna uit elkaar van ellende en daarnaast wordt de keuken gebouwd. Een zus van moeder Alonso gaat hier kooklessen geven zodat de kinderen meer skills hebben om later aan het werk te gaan in een restaurant, bakkerij of iets dergelijks.

Ik ben altijd wel van de goede doelen geweest maar het heeft mij nog nooit zo echt laten zien hoeveel andere mensen wel niet kunnen doen met een relatieve kleine bijdrage vanuit onze kant. Zoals je merkt in mijn verhaal komt de familie Alonso iedere keer weer en ik ben echt mega onder de indruk hoeveel zij betekenen voor andere mensen. Naast hun eigen werk,sociale leven en alles meerdoen ze het hele jaar door zoveel voor andere mensen. Ik heb erg veel respect voor hun gekregen en het heeft mij ook aan het denken gezet. 'Ben ik nu in NL zo individualistisch ingesteld?' Na dit meegemaakt te hebben is het project in CayCai geen eenmalige inzamelingsactie geweest en ik zal dit project maandelijks blijven steunen.

Allereerst moet ik je nogmaals bedanken voor de gulle bijdrage want alles wat ik hierboven beschreven heb is nooit mogelijk geweest zonder jouw bijdrage. Ik kan het niet laten, sorry. Maar heb jij het gevoel om dit project maandelijks te steunen dan is deze steun meer dan welkom want ze kunnen het echt gebruiken. Sommige kinderen hebben geen geld om kleren te kopen en met een kleine bijdrage wordt er gezorgd voor schoenen, kleren en andere dingen die hard nodig zijn. Ik heb met de oprichter gesproken en voor het eerst kun jij ambassadeur van CayCai worden. Je krijgt een document toegestuurd en daarnaast wordt je op de hoogte gehouden van alle ontwikkelingen met verhalen en foto's. Dit zal dan via mij gaan lopen. Mocht er interesse zijn laat het me weten want iedere bijdrage is welkom. Hieronder mijn bankgegevens omdat een internationale machtiging soms problemen geeft. Ik zal dan maandelijks 1 bedrag overmaken naar CayCai.

Ontzettend bedankt voor alles en geniet van de lach op gezichtjes.

Veel liefs en een fantastisch 2011,

Familie Alonso, Kids van CayCai en Tim van Vlierden

Bankgegevens

T. van Vlierden

Rabo 3552.53.518

Onderwerp: Donatie CayCai

Deze kids geen kado met kerst? Dacht het niet!!!

Lieve allemaal,

Dit is even geen mailtje over hoemooi, bijzonder,en fijn ik het heb maar omdat ik je financielesteun nodig heb. Mijn volgende verhaal over Colombia, Peru en dit project komt begin januari. Je kunt vast niet wachten ; ).

Zoals je misschien weet zit ik nu in Cusco, Peru,helaas kan het ook niet koud zijn omdat het hoog in de bergen ligt, maar als het zonnetje schijnt dan is het direct weer erg warm, sorry ; ).

Van 20 t/m 31 december ga ik vrijwilligerswerk doen in een klein dorpje genaamd CaiCay. Het is een klein dorpje in de bergenen ligt ongeveer1,5 uur buiten Cusco. Het project waar ik ga verblijven is een naschoolse opvang voor kinderen uit dat plaatsje en uit dichtbij liggende berghutjes. Sommige kleine kinderen lopen wel 1 - 1,5 uur om 3 uurtje te komen spelen. Zoals je ziet aan de dataga ik de kerst ook in Caycai doorbrengen. Tijdens kerst wordt er altijd een feest voor de kinderen en hun gezin georganiseerd.Iedereen krijgt warme chocolademelk, een stukje panaton (Peruaans kerstbrood) en een klein cadeautje. Dit is voor veel van de kinderenhet hoogtepunt van het jaar omdater gewoonweg niet meer is en niets meer kan. Afgelopen week heb ikmet de oprichter van het project gesproken en hij gaf aan dat er zo weinig geld is dat het feest wellicht niet door kan gaan. NOU, dit kan ik/ kunnen wij natuurlijk niet over ons hart verkrijgen en hierbijwil ik jullie vragen om financiële steun. Ik wil jullie vragen om een donatiezodat ook deze kinderen een fijne kerst hebben enzodat ze 1 keerper jaar óók een cadeautje krijgen.Om de kindereneen betere toekomst te biedenwordthet geld ook nogin de bouw vaneen keukentjegestopt. Onderaan mijn email meer info.

Uit eigen ervaring weet ik dat het vanuit NLsoms moeilijkte beseffen is hoe harddie keiharde euro's nodig zijn maar neem van mij aan dat die hier in CayCai ook echt heelhard nodig zijn en dat ditprojectecht eenheel goed doel is. Ik kan je verzekerendat 100% van je donatiedirect naar de kinderen gaat en dat er niets aan de strijkstok blijft hangen (zoals veel andere goede doelen). De man die dit heeft opgezet is de vader vanmijn gastgezin waar ik nuzit. Hij is gepensioneerd, trekt dit project helemaal in zijn eentje,steekt er al zijn tijd en liefde in eneen groot gedeelte van zijn pensioenomde kinderen een betere toekomst te bieden.Ik wil jullie vragen om een financiële bijdrage te doenen dit over te maken naar mijn rekening: T. van Vlierden, 3552.53.518, Rabo.

Onderaan mijn verhaal tref je nog wat extra uitleg over het project en waarin we jullie geld precies gaan steken. In de bijlage tref je wat foto's van de kinderen en uiteraard zal ik jullie achteraf een uitgebreid verslag sturen van hoe het was. Helaas ben ik de komende dagen niet te bereiken per mail dus als er vragen zijn dan graag even via pa en ma van Vlierden.

Als jullie een bijdrage doen dan wil ik jullie ontzettend bedanken namens de kinderen van Caycai.

Alvast fijne kerstdagen en een goed uiteinde.

Veel liefs

Tim en de kinderen van Caycai


MEER INFORMATIE
Info over het project: PROYECTO FE YUNCA PUNCU

Het project noodzakelijkomdatveel kinderen in de bergen wonen en niet de mogelijkheid hebben om: 1. met andere kinderen te spelen, 2. ze hebben vaak niets hebben om mee te spelen, 3. omdat ze op de opvang liefde krijgen van de vrijwilligers want vaak kunnen hun ouders hun dit niet geven, 4.omdat veel ouders alcoholist zijn en ze laten hun kinderen al vanaf jonge leeftijd werken. De opvang begeleidt de kinderen bij spelen en huiswerk maken zodat ze een betere toekomst krijgen. De kinderen die naar het Yunca Punca project komen verschillentussen 2 - 17 jaar.In de foto'skun je zien dat de kinderen vies zijn. Dit komt omdat ze geen of weinig water hebben om te wassen en omdat er niet goed voor hun gezorgd wordt.Van de andere vrijwilligers hoorde ik dat de kinderenaltijd dezelfde kleren aan hebben omdat er geen geld is om nieuwe kleren te kopen. Gelukkig zijn de foto's niet met geur want de kinderen ruiken ook niet ergfris, maar dat is ook niet gek als ze iedere dag dezelfde onderbroek aan hebben.

Waarvoor wil ik geld in gaan zamelen?

1. Om de kinderen die het project bezoeken een fijne kerst te geven is er geld nodig om ze eenwarme chocolade melk,peruaans kerstbrood en een klein cadeautje te geven. Zoals hierboven beschreven.

2. Liefde en een veilige plek om te spelen is natuurlijk belangrijk voor deze kinderen maar om de kinderen een betere toekomst te gevenis het project aan het sparen om een kleine keukentje te bouwen. De muren staan er al maar zoals je ziet moet er nog veel gebeuren (zie foto). In dit keukentje willen ze de kinderen leren hoe ze broodjes moeten bakken en hoe ze moeten koken. Op deze manier vergroten ze hun kans op een betere toekomst omdat ze wellicht later dan in een restaurant of bakkerij kunnen werken. Omdat ik zo ontzettend handig ben ; ) ga ik mijn spierenhier ook voor inzetten.

3. De armoede in de buitenwijkenvan Cusco is erg groot.Ze hebben hier helemaal niets enhet meest simpele(warme choco metkerstbrood) is hier al ondenkbaar. Op 1ste kerstdag (2de hebben ze hier niet, dat is alleen iets Nederlands) ga ik samen met wat andere jongensmet een auto vol warme choco enkerstbroodjes die buitenwijken in om dit aan de mensenuit te delen.

San Blas eilanden, vreselijk!!!!

Hola Amigos,

Het is al een tijdje geleden dat ik iets op mijn reisblog gezet heb maar dat komt omdat ik even wat andere vervelende prioriteiten had. Om je even een idee te geven wat die prioriteiten in de afgelopen 3 a 4 weken waren: Canopy tour over de jungle van Costa Rica ( je hangt aan lijnen van 1 KM lang die 100 boven de grond hangen en je vliegt als superman over de jungle), BBQen bij een klant van de Vakantiebeurs met een groep vrienden, strand bezoeken waar s'avonds in 1 maand 20.000 schilpadden naar toe komen om ieder 150 eireren te leggen, surfen en Spaans leren in Nicaragua, nachtleven induiken in Panama city, 6 daagse zeiltrip van Panama naar Colombia, relaxen en snorkelen op de San Blas eilanden. Dit komt vast heel hard aan als je op kantoor achter je bureau zit maar ik wilde je geven een kleine update geven ; ).

In San Juan del Sur heb ik het Australische koppel en de brandweerman uit Spanje verlaten om door te gaan naar San Jose in Costa Rica. Je hebt 2 a 3 weken intens met elkaar opgetrokken en een mega leuke tijd gehad en dan verlaat je elkaar weer en de kans is erg groot dat je elkaar nooit meer ziet. Dat gevoel leeft dan ook altijd bij beide partijen en daardoor is zo'n afscheid ook atlijd best intens. Daarna prop al je kleren weer in je backpack en met 25 kilo op je rug loop je weer de straat op op zoek naar de locale bus die je naar de volgende plek brengt. Vaak na 3 of 4 verschillende bussen en wat sjansen met locals van 60+ kom je aan op je volgende bestemming. De ervaring om met zo'n bus te reizen is ook geweldig. Niet alleen omdat de chicken-bussen zo old-fashion zijn maar omdat zo'n bus waar je met max 50 man in kan zitten volgepropt wordt met 70 a 80 man. Mensen zitten bij elkaar op schoot en hangen uit de bus maar iedereen lacht en niemand is geirriteerd omdat hij geen plek heeft.In de trein in Nederland wordtje al geirriteerd als hij 5 minuten te laat komt. Hier in de bus sta ik uiteraard ook op voor oude mensen of moeders met baby's en ik kan je vertellen dat deze bussen niet gemaakt zijn voor Europese maten. Met mijn nek op 90 graden tegen het dak gedrukt sta je een uur of 2 a 3 naar buiten te kijken. Wel vind reizen in een bus (als ik kan zitten) heerlijk. Je geeft je over voor 5, 7 of soms wel 13 uur rit en je kunt lekker uitrusten. Je doet helemaal niets, beetje lezen, slapen en je denkt veel na, soms wel eens teveel ; ).

Maar goed, je gaat weer alleen op pad en soms is dat eenzaam en vermoeiend want iedere keer moet je weer jezelf opladen om tijd en energie te steken in nieuwe mensen. Maar dan ineens arriveren er weer mensen waar je eerder een leuke tijd mee hebt gehad. Zo kwam in na 2 dagen in Panama city een Franse vriend tegen die ik in Belize en Antigua had ontmoet. Met hem en mensen uit Canada, Israel, Amerika hebben we een paar mooie dagen gehad. 2 Mexicaanse die ik ontmoet had in Mexico waren voor een korte vakantie naar Panama en Costa Rica gekomen. Met hun kon ik goed mijn Spaans oefenen en zij hebben me meegenomen naar een grande fiesta met alleen maar locals. Dit was een mega groot gebouw met veel verschillende zalen. Alle muzieksoorten, pop, rock, dance en helaas ook salsa want voordat ik wist werd deze gringo weer op de dansvloer getrokken en stond ik weer als een boer alle schoonheid uit die dans te hakken. Hier moet ik snel maar iets aan gaan doen in Zuid-Amerika.

SAN BLAS

Ik deel nog2 gave ervaringen met je en dan moet je echt weer aan het werk. Met een Noor, een Ier, een Israelische jongen hebben we de zeiltocht van Panama naar Colombia geregeld. In totaal zijn 8 mensen (incl. captain) op een 52 feet zeilboot. De eerste 4 dagen zeil je een beetje tussen de eilandjes van San Blas door, in de middag kiezen we een eilandje uit en gaan we er met een rubberboot op uit. San Blas, echt vreselijk!!! Dolfijnen zwemmen té dicht bij de boot, de melkweg geeft iedere avond teveel licht, het zand is té wit, de zeesterren zijn té groot, aan de palmbomen hangen téveel kokosnoten, mijn handen worden té gerimpeld van het té blauwe warme water en de krab en kreeften die we van de locals kopen zijn zo groot dat ze zeker 5 minuten langer nodig hebben om gaar te worden. In reisbureaus of reiswebsites zie je wel eens foto's van eilandjes die te mooi zijn dat ze bijna niet echt kunnen zijn. Nou ze bestaan echt en er zijn er wel meer dan 350 op weg van Panama naar Colombia, 'de SanBlas eilanden'. Om ieder eilandje loop je binnen 10 minuten heen en op ieder eilandje leven niet meer dan 2 families en hun hele Kuna cultuur is in orginele staat gebleven. In de middag kiezen we een eilandje uit en gooien we het anker uit en met een klein rubberbootje peddelen we naar het eiland.

De eerste avond zijn we met z'n vieren in het bootje naar eilandje gegaan en in totaal waren er nog 5 andere reizigers. We hadden rum en bier meegenomen en met 9 verschillende nationaliteiten zaten we rond een grote tafel met kaarslicht te praten en de flessen drank door te geven. Goed in de olie gingen we terug met het rubberbootje en we hadden nog 50 minuten peddelen te gaan. Je kunt je voorstellen dat hier, in de middle of nowhere, pik en pikdonker is op zee. En daar gingen we dan met z'n vieren de grote boze zee op in beschonken toestand. Iedereen was had genoeg drankjes gedronken maar de Ier was helemaal de weg kwijt. Hij heeft ons allemaal wel 4 keer in het water gegooid en ik kan je vertellen dat het best eng is in het donker met zulke hoge golfen maar hij was niet te stoppen. Toen we na de 4de keer weer uit het bootje lagen hoorde we een aantal keer iets uit het water springen maar we konden niets zien. Waarschijnlijk was het een dolfijn die het leuk vond om met ons te spelen maar op zo'n moment met JAWS in je achterhoofd ben je daar niet heel erg zeker van. Als vier bange jochies klommen we terug in de boot en ik heb nog nooit 4 jongens zo hard zien pedellen in een klein rubberbootje.

De laatste dag zijn Thomas, Steve en ik ( Noor, Ier en Hollander) naar een klein eilandje gevaren waar 1 Kuna familie woonde om te vragen of hij ons mee wilde nemen als hij ging speervissen. Hij liet direct alles uit zijn handen vallen, pakte zijn speer en sprong in het bootje. Na 15 minuten peddelen kwamen we bij een reef aan waar hij zijn werk ging doen. We hebben 6 grote vissen gevangen dankzij hem want mijn ene shot ging meters langs een pagagaai vis. Ik had hotdogs en chips meegenomen voor de kinderen en de rest en toen we na het speervissen terugkwamen hebben we de hotdogs en de vissen op BBQ gegooid. De Kuna's eten normaal gesproken alleen rijst met vis dus je kunt je voorstellen dat die hotdogs er als koek in gingen. Er mooi om te zien hoe zo'n familie van 9 personen leeft. Iedereen zit voor de hut, ze praten wat en hun daginvulling gaat op aan het bereiden van voedsel en andere huishoudelijke klusjes. Hun piramide (van Maslow) is ook niet zo heel groot. Zulke ervaringen als hierboven zijn moeilijk te omschrijven maar je kunt je vast voorstellen dat ik die niet zo heel vaak meer mee zal maken in mijn leven.

Dat was het weer voor nu. Ik ben nu in Cartegena in Colombia, daarna naar Bogota en daarna moet ik even beslissen of ik naar de Galapagos eilanden wil om te duiken of naar Bolivia vlieg, lastig, lastig. Het wordt vast het laatste maar plannen kun je hier niet maken ; ) Leuk dat je mijn verhaal hebt gelezen en leuk om iets van je te horen.

Liefs

Tim

1-day-friends diep in de zee

Hola,

Na 2 weken neem ik met klein beetje pijn in mijn buik afscheid van het prachtige Antigua, het gastgezin en mijn Zwitserse vriend Martin. Talita (kleine dochtertje)begon zich steeds meer thuis te voelen in mijn kamer en als ik aan het studeren in mijn kamerwas danwas zij heerlijk met spullen aan het spelen. In mijn favoriete koffiebarretje werd mijn 'cafe con leche' al gemaaktvoordat ik binnen wasenhet pleintje voor de kerk waar ik iedere avond rond schermering mensen aan het kijken was ga ik zeker missen.In Antigua heb ik nogeen werkende vulkaan beklommen, marshmallows geroosterd bij de hitte van lava en als afsluiting hebben Martin en ik genoten van een 'echte Zwitserse' kaasfondue. Adios Antigua.Nu op naareen volgende spectaculaire en schitterende stukje op deze aardbol, weer nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe hostelsen jevertrekt weer uit dat veilige haventje dat je voor 2 weken had.

Mijnplan was om direct naarhet Caribbische eilandje, Utila te gaan, maar op mijn laatste avond heb ik een Australisch stel ontmoet die mij over hebben gehaald om eerst nog de dorpjes Lanquin en Semuc Champeyin Guatemala te bezoeken. In Lanquin hebben we een tocht gemaakt door de grotten. Iedereen heeft een kaars en dat is het enige licht dat er is. De grotten staan vol met water dus met kaars ben je aan het zwemmen, klimmen, en spring je van watervallen af, onwijs gaaf. Semuc Champey staat gekend om de prachtige kleine licht-blauwe meertjes die in elkaar overlopen ( zie foto's). Eerst even 2 uurhiken voor een een paar mooie foto's en dan afkoelen in deze watertjes. Net zoals in de Zwaluwhoeve zwemmen er in deze meertje kleine visjes die je dode huidcellen opeten, alleen hier is het gratis.Zo'n dag wordt georganiseerd vanuit het hostel en je gaat met een groep backpackers op pad. Iedereen is open en vriendelijk want iedereen zit in het zelfde schuitje. Die dag trek je erg intensief op met die groep mensen en dan is het gek dat je de volgende morgen iedereen een veilige en fijne reis wenst endat iedereen weer uit je leven verdwijnt,echte 1-day-friends.

Nu dan echt op naar Utilawaar het koraal, de tropische vissen, de kreeft enmijn duik-PADI cursus op me wacht. Na 24 uurreizen, 6busjes,2 roeibootjes en een keer met de dood bedreigd te zijnben ik aangekomen op Utila, Honduras. Het is grappig om te zien hoe zo'n bus-zoektocht gaat.Jekomt heel zelfverzekerd aanlopen enik heb mezelf voorgenomen om eerst alle opties even goed te bekijken. Even rustig de tijd te nemen,m'n lonely planet te raadplegen envan iedere prijs iets af te dingen. Maar voordat ik het weet ligt mijn back-pack albovenop een bus, zit ikals een klein jongentjeopeen klapstoeltje in een bustussen de localsenbetaal jemeer dan wie dan ook, haha.

Nu Utila: na aankomst direct even op zoek gegaan naar een duikschool met accomodatie en daarna even bijkomenin mijnhangmat op mijn balkon met uitzicht op de Caribbischezee (zonsondergang is adembenemend mooi).Bij die eerste warmedag bleef het helaas wel want de rest van de dagen heeft het zeker iedere dag wel een paar uur geregend. Niet zo heel erg want ik lag toch de hele dag in het water. Na 3 dagen op Utila arriveerdehet Australische koppel ooken gisteren zijn er nog 2 mensen aangekomen uit Ierland. In mijn duikklasje zit ook een Spaanse brandweerman en eentravel-fellowship is zich aan het vormen. Gisteren heb ik, na 6 duiken ( 10m en 18m die), een schriftelijk examen en 25 onderwater praktijk skills, mijnPADI gehaald.Met 2 grote kippen en rum uit Nicaragua hebben dit gevierd en we zijn daarna naar werelds mooiste bar gegaan genaamd 'Tree Tanic'. Deeigenaar heeft hier 20 jaar aan gewerkt en is geinspireerddoor Gaudi, echt super gaaf.

Morgenvroeg vertrek ik met mijn Australische vrienden naar Nicaragua en een paar dagen latersluitende Ieren en de Spanjaard aanzodat de fellowship met z'n allen Halloween kan vieren. Ergens nog evenmijn eerste golfsurf lesjes volgen en dan langs de Pacific coast naar Costa Rica.Dit was het weer voor nu.Uit de blog-statestiekenmerk dat de bezoeker van mijnblogselectief zijnbij het bekijken van mijn foto's dusdaar zal ik hier porberen op in te spelen met mijn selectie.

Lieve allemaal, bedankt voor de vele berichtjes wanthet is echt super omze te lezen.

Adios y besos

Tim

Een warme bad met een koude douche

Hola amigos y amigas,

Jaja, ik volg een Spaanse cursus ; ). Wederom leuk dat je dit leest en ik wil iedereen mega bedanken voor de berichtjes want die worden meer dan goed ontvangen en dat doet mij hier op bepaalde moment veel goed. BLIJF DIT DOEN......

Mijn laatste berichtJE kwam vanuit Caye Caulker, Belize. Op Caye Caulker heb ik ook een Franse jongen ontmoet genaamd Remy. Remy gaat ongeveer dezelfde trip maken als mij dus die kom ik de komende 5 maanden nog wel een aantal keer tegen. Voor nu heeft hij zich aangesloten bij de Fellowship bestaande uit een Zwitser en mijzelf. Nog even en heel Europa is vertegenwoordigd ; ).

Na Belize ben ik naar Flores in Guatemala gegaan. Een super klein schiereilandje in het noordoosten van Guatemala. Flores staat bekend om de prachtige Maya ruines in Tikal. Echt mega indrukkwekkend. Een hele stad met oude Maya tempels die honderden jaren v. christus gebouwd zijn. De tempels liggen midden in de jungle en van bovenaf de tempels kijk je ver uit over de bomen, erg indrukwekkend.

Na Flores ben ik naar Antigua gegaan waar ik een Spaanse curus aan het volgen ben. Ik zit in een gastgezin en het is echt ontroerend hoe zorgzaam, liefdevol en warm deze mensen zijn.Ze doen echt alles voor je en niets is teveel gevraagd.Echt een warm bad.De familie bestaat uit opa, oma, vader, moeder en hun dochtertje van 2,5 jaar oud 'Talita'. Talita is echt een schatje. Ze praat de hele dag door en tijdens ontbijt, lunch en diner is zij het middelpunt van het gesprek. Naast mijzelf zit er ook nog een Amerikaanse man van 55 jaar in het gezin en ook bij volgt een Spaanse cursus. Hij is al gevorderd dus tijdens het eten wordt er vooral met hem gepraat. Af en toe schraap ik wat woorden bij elkaar en plak dit aan elkaar om een zin te vormen en als ik de vraag gesteld heb dan lachten ze me allemaal vriendelijk toe. Geen antwoord dus. Dat is het teken dat er dus geen zak van klopte. Nee, zo erg is het ook niet maar echt eeen gesprek en het begrijpen van de vragen die ze me stellen zit er nog niet in ( ook niet gek na 1 week les). Door in dit gastgezin te zitten heb ik echt het gevoel dat ik onderdeel uitmaak van het leven in deze stad en dat ik even in Antigua woon ipv verblijf. Na school ga ik ook echt naar HUIS om te lunchen'; ). Het is erg mooi (en confronterend) om te zien hoeveel waarde deze mensen hechten aan het samen zijn. Gewoon samen eten, kletsen en lachen zonder TV, laptop, I-phone of andere luxe. Afgelopen zaterdag heb ik een grote chocolade taart gekocht om te vieren dat het weekend was. Talita is gek van chocolade en je had haar ogen moet zien.... Iedere zaterdag komt bij dit gezin de hele familie op bezoek dus met z'n allen hebben we die taart soldaat gemaakt. Zoals je opde foto's kan zien was het neefje van Talita er tijdens het taartfestijn ook bij. Hij stuiterde de hele dag door de kamer en gebruikte handen en voeten om de taart naar binnen te werken, heerlijk.

Ik ontmoet hier uiteraard niet zoveel mensen als in een hostel maar ik vind het wel even heerlijk. Heerlijk rustig, goed bed, beetje lezen en betijds naar bed. In het weekend zijn hier wel veel barretjes en disco's. De locals schudden met alles wat er aan hun lichaam zit dus ik blijf altijd maar dicht bij de bar staan. Af en toe kan ik de dans niet ontlopen (letterlijk en figuurlijk) en wordt je door een local op de dansvloer getrokken en sta je daar als een klein kind een beetje onhandig op z'n hollands te hakken ; ).

De spaanse cursus is wel heavy maar erg leuk. Mijn maestra 'Moly' zit er bovenop en geeft mij zoveel huiswerk dat ik na school ( 8:00 - 12:00) nog zeker tot 20:00 huiswerk aan het maken ben. We spelen iedere dag spelletjes voor kinderen vanaf 3 jaar om woorden en werkwoorden te leren ( zie foto). Dus zo zitten we er dan bij, haha.

Volgend weekend denk ik dat ik vertrek naar de Bay Islands waar ik mijn PADI ga halen. De Bay Islands liggen in Honduras en ik hoor verhalen dat dezetropische, eilandjes adembenemend moeten zijn. Helaas moet ik ook hier weer verse kreeft eten, vervelend.

Zoals je leest heb ik het niet verkeerd maar er is 1 ding dat ik echt mis: een warme douche. Dedouches zijn hier koud en zult begrijpen dat dit niet lekker wakker worden is. ( een onderonsje:nietecht 'genieten' dus ik moet op zoek naar iets anders; ))

Ik hoop dat alles goed met jullie gaat en laat wat van je horen. Of via de site, FB of via de mail. Helaas kan ik niet op iedereen reageren maar nogmaals: je berichtje wordtmeer dan goed ontvangen.

Veel liefs

Tim

De kop is eraf

Lieve allemaal,

Allereerst, leuk dat je dit leest. Dan doe ik het in ieder geval niet voor niets... Zoals de titel al zegt: 'de kop is eraf'. Ik ben nu 5 dagen onderweg en hard bezig om te acclimatiseren in deze wereld. Een wereld van relaxing, relaxing en nog meer relaxing. Voor iemand met weinig rust in zijn donderdat het wel even wennen. Als ik iedereen hier om mij heen zie dan kan het niet anders dan dat het even wennen is en straks ben ik net zo chill en relax als al die andere backpacker, heerlijk.

De vlucht was erg relax en na 24 uur onderweg kwam ik om 22:00aan in mijn hotel in Cancun, doodop dus direct naar bed.De volgende ochtend werd ik om 7:00 wakker en na een simpel maarheerlijk ontbijt (koffie, toastmetjam of suiker) ben ik met de locale bussennaar Isla Mujeres gegaan. Ik wist ongeveer de richtingwaar ik heen moest maar lopen was geen optie. De eigenaar van het hotel had aangegeven dat het ongeveer 20 minuten met de bus was. Na 3 verschillende bussen tussen de localsen 2 uur later kwam ik aan bij de ferry om naar dit eilandje te gaan. Dit eilandje = witte stranden, blauwe zee en ook hier staat alles in het teken van relaxing. Dus daar heb ik me, met en boek,dan ook maar aan overgegeven en genoten van alles en iedereenom me heen.Op het strand kreeg ik voor het eerste een relax maar vreemd gevoel. Er is niemand in een straal van duizenden kilometers die aan je denkt of op je wacht, je hebt geen afspraken en je hoeft helemaal niets. Alleen doen waar je zelf zin in hebt. Ik kan je verklappen: 'Het is een gek maar ook een relax en rustiggevoel.

Terug in Cancun werd ik bijna opgelicht voor E 800,-door een Amerikaansepastoor.Mijn goedheid omhem te helpen kwamhier niet zo heel goed van pas maar op het juiste moment besefte ik me dat het allemaaliets te smoothging en dat zijn enige doel is om geld uit mijn zakken te kloppen.

De volgende ochtend heb ik mijn spullen gepakt en ben ik met de bus naar de volgende plaats gegaan. Playa del Carmen. In de bus raakte ik in gesprek met een Israelische backpacker en hij adviseerde mij om naar Hostel Rio te gaan. Ik had geen plannen, dus dan maar naar Hostel Rio. Ik heb voor het eerst in mijn leven in een dorm room geslapen. Je ligt met 12 personen op 1 kamer en je moet alles delen. Even wennen maar wel een goede en leuke manier om snel in contact te komen met andere backpackers. De eerstedag was er direct al eennationaal feestdag, Independence Day.Alle Mexicanen waren vrij ens' avonds was er ophet stadsplein een groot feest waar alle locals waren. Met 2 Australische meisjes ben ik naar dit feest gegaan en we hebben de avond afgesloten met een feest op het strand.De volgende ochtend was ik al vroeg wakker en ik heb mijn eerst aanzet gedaan om mijn conditie te verbeteren en ik bengaan hard lopen op het strand. Vanochtend ben ik om 7:00met een groep uit het hostelnaar Tulum geweest waar we deMaya ruines hebben bekeken. Een indrukwekkende oude maya stad liggend aan zee. Na een kleine duik zijn we weer terug gegaan naar Playa del Carmen en nu maar afwachten wat de rest van dag gaat brengen. Morgen waarschijnlijk naar Belize.....

Ik hoop dat alles goed gaatin Nederland en dat het zonnetje snel nog even voor jullie gaat schijnen.

Veel liefs vanuit een warm en gezellig Mexico

Tim