Lieve allemaal.

Peru verlaten en gisteren aangekomen in Bolivia dus het is weer tijd om jullie even een kleine update te geven over Colombia en Peru. Veel mensen vragen me iedere keer hoe het met me gaat ( wat ik erg fijn vind natuurlijk) omdat ik hier alleen ben maar ik kan je zeggen dat ik ontzettend gelukkig ben. De afgelopen 2 maanden waren fantastisch mooi en mega indrukwekkend en wellicht ben ik nog nooit zo gelukkig geweest in mij leven. Niet alleen om alle dingen die ik zie, de mensen die ik ontmoet of de dingen die ik doe maar ook omdat ik zo ontzettend ben gaan waarderen wat ik thuis heb. Ik ben nog nooit zo ver van huis geweest maar voor mijn gevoel heb ik nog nooit zo dicht bij mijn familie en vrienden gestaan. Als ik alleen al kijk naar de CayCai inzamelingsactie en dan zie dat er meer dan 120 mensen een donatie hebben gedaan dan ben ik erg trots dat ik zoveel van dat soort mensen om me heen heb verzameld en dat de dag dat ik terug naar Nederland ga geen zwarte dag voor mij zal zijn maar een om naar uit te kijken, maar eerst nog 7 weken reizen, haha. Deze reis laat me ook zien hoe simpel dingen wel niet kunnen zijn om je gelukkig te maken als je maar je hart volgt. Voor mijn reis moest ik een aantal offers maken zoals werk en appartement maar als ik nu kijk naar alle potentiële mogelijkheden dan kan ik niet anders zeggen dat alles er waarschijnlijk beter uit gaat zien dan dat het ooit heeft gedaan. Een risico of offer kan je op lange termijn toch meer brengen als je maar je hart volgt. Mijn hart doet in ieder geval goed zijn werk dus daar maar even mee doorgaan voorlopig. Genoeg uber-romantisch gezever, wat heb ik de afgelopen 2 maanden, naast CayCai, uitgespookt in Latijns-Amerika? 2 landen gezien, Colombia en Peru. Hieronder even per land de hoogtepunten.

Colombia

Alles wat ze zeggen over Colombia is waar..... Het is echt een ongelofelijk mooi land en ja, de Colombiaanse vrouw mag er ook wezen. Heel erg veel plastic maar het resultaat wordt hier niet onder banken of stoelen geschoven. Ik ben hier trouwens nog steeds met dezelfde jongens als waarmee ik de zeiltocht van Panama naar Colombia heb gemaakt. Voor mij lijkt het wel een jaar geleden dat ik daar was, gek gevoel omdat je zo ontzettend veel mee maakt.

Na een avondje flink doorgetrokken te hebben met Thomas ( de Noor) en Stephen ( de Ier) hebben Thomas en ik besloten om een fiets te huren en onze Ierse vriend laat hij het afweten gezien zijn gesteldheid. In Latijns-Amerika is fietsen niet erg populair en dat hebben wij dan ook ervaren. Het lijkt wel alsof de latino's hun rijbewijs bij een pakje boter krijgen want lijnen, regels, stoplichten en naar snelheden wordt niet gekeken. Bussen knallen van links naar rechts en met 1 druk op de toeter moet iedereen op straat weten wat de bestuurder van plan is. En tussen deze rotzooi heen fietsten 2 blonde gasten, hoezo toeristen?

Door ons jeugdige enthousiasme knapte de kabel van Thomas fiets en stonden we midden in de stad stil en we konden nergens heen. Binnen 5 minuten stonden er 5 Colombianen om onze fiets heen en voordat we het wisten stond de fiets al op z'n kop en waren ze met z'n allen druk aan het overleggen hoe ze dit konden repareren. Ik wed dat zij nog nooit op een fiets gezetten hebben, laat staan er een gerepareerd, maar ondanks dat waren ze toch lekker aan de gang met z'n vijven. Ze wilden allemaal een aandeel hebben in de reparatie en eentje hield zelfs alleen de koplamp vast, waarom? Geen idee maar op deze manier kon ook hij participeren in dit avontuur. Wij werden op een stoel gezet en zij maar hard aan de slag. Na 1,5 uur hadden ze de ketting weer op het tandwiel gekregen maar in de trappers zat geen beweging, toch maar een nieuwe fiets ophalen bij het verhuurbedrijf. Ondanks dat ze de fiets niet gerepareerd hadden werden we wel weer geconfronteerd maar de onwijze behulpzaamheid die deze mensen in zich hebben en waar wij veel van kunnen leren.

Nadat Stephen weer een beetje nogmaal uit zijn ogen kon kijken zijn we naar de moddervulkaan gegaan. Deze vulkaan steekt 80 meter boven de grond uit en is 1500 meter diep en volledig gevuld met modder. Zoals je ziet op de foto's wordt je als een sardientje in de opening van de vulkaan gedrukt en drijf je in de modder. De modder is als een soort van verf dat aan je blijft kleven. Nadat we elkaar allemaal kopje-onder hadden gedrukt werden we in een meer gewassen door Colombiaanse vrouwen die zelfs je zwembroek uittrokken ( ze waren wel 50 jaar oud...). Op de stadsmuur van het oude gedeelte van de stad was ik tijdens zonsondergang vaak te vinden, heerlijk relax mensen kijken.

Peru

Jullie hebben de verhalen van CayCai en de kerstactie al gelezen maar Cusco is op dit moment het hoogtepunt van mijn reis. In Cusco ben ik beland bij de Peruaanse familie Alonso en wat heb ik hier een fantastische tijd gehad. De familie die in het huis woonde bestond uit een moeder, een zoon, 2 dochters en 1 dochter had al 2 kids. De vader van het stel is de oprichter van het project in CayCai en hij zit de hele week in de bergen met de kids. Ze hadden in totaal plek voor 3 reizigers/ vrijwilligers maar gezien het feit dat iedereen zo goed met elkaar kon opschieten sliep iedereen bij elkaar op de kamer. Ik sliep na 2 weken bij 'Neto', de zoon, op de kamer en ander Nederlands meisje bij 'Jamil' de dochter, 1 grote logeerpartij. Doordat het allemaal goed klikte had ik veel contact met zijn Peruaanse vrienden en kwam ik op veel niet-toeristische plekjes (GuidedByALocal.com???). Ik wil je zo graag alles hiervan vertellen maar dan weet ik zeker dat je hierna geen verhaal meer van me zult lezen van dan worden het 20 pagina's dus even een paar hoogtepunten:

Kerst: Op kerstavond hebben we in huize Alonso met z'n allen gegeten en daarna tot 5 uur in de ochtend de tegels uit de vloer van de woonkamer gedanst. Neto en Jamil zijn beide salsalerar(es)en dus tussen ons gehark door gaven zij even een showtje weg en ik heb nog nooit zoiets gaafs gezien. 4:00 in de ochtend in Peru was het 10:00 in de ochtend ( 1ste kerstdag) in Nederland. Dus we hebben via Skype de familie van Vlierden erbij gehaald en laten zien hoe de latinos kerstavond vieren. Uiteraard was iedereen (ook mami Alonso) nog wakker en je kunt je voorstellen dat dit een gekke gewaarwording is: familie van Vlierden net wakker met koffie en een kerstkrans op de bank en de familie Alonso met aanhang met een Cuba Libre of biertje op de dansvloer. Ik vond het in ieder geval super leuk om papa, mama en Bas een beetje een idee te geven hoe het er hier aan toe ging. De volgende ochtend heerlijk fris om 8:00 op om de bergen in te gaan en cadeautjes uit te delen, pfffff.

Familiedag los Alonsos: op 3 januari was er een nieuwjaarsbijeenkomst van de familie Alonso in CayCai. Als enige niet Alonso was ik uitgenodigd dus hebben ze me maar geadopteerd, en heet ik van Vlierden Alonso en heb ik ook een familie in Peru. Ik sta zelfs op de familiefoto, zie foto's hahaha. We werd een speciaal typisch Peruaans gerecht gemaakt en het zou 1 groot smulfestijn worden. Het hoofdgerecht was Cavia. De vader van het gezin heeft een hok met 40 cavia's en voor deze speciale gelegenheden zoekt hij er een aantal uit breekt het nekje van onze schattige huisdiertjes en maakt ze gaar in de oven. Niet helemaal mijn lievelingskostje maar ik de smaak is niet echt verkeerd alleen zit er niet zoveel vlees aan het kleine beestje.

Straatvoetbal: Neto, de zoon, en zijn vrienden leefden voor voetbal en 2 a 3 keer in de week stonden ze met een vaste club op het veld. Ze hadden allemaal wel hoog gevoetbald ( het 2de van vv Cusco, die toch het hoogste niveau in Peru speelt) en hier pochten ze allemaal lekker mee. Kwa voetbal had ik me lekker afzijdig gehouden, want 90 minuten ballen op 4000m hoogte is toch wel andere koek dan 7de klasse bij Kampong ; ). In de laatste week gooide één van de vrienden een balletje op en daagde mij en een aantal andere jongens uit om tegen hun ingespeelde semi-prof team te spelen, 6 tegen 6. Ons team bestond uit 2 andere Nederlandse jongens en een aantal van de straat geplukte Peruanen, een bij elkaar geraapt zooitje dus. Tegen alle gewoontes in wilde Neto en zijn vrienden ineens geld op de wedstrijd zetten en omdat wij niet de meest kinderachtigste zijn hebben we dit ervaren. Met mijn Argentinië-shirt van Horacio stond ik op het veld en hebben we die Peruaantjes even een lesje geleerd. Horacio: jouw Argentinië-shirt heeft mij de salsa gegeven om het zidaantje ( zie foto's) eruit te drukken, bedankt amigo.

Puno: Na Cusco verlaten te hebben ben ik naar mijn laatste stop in Peru gegaan, Puno. Een beetje pijn in de buik omdat ik net de familie Alonso verlaten had en ik had verwacht dat het wel even zou duren dat ik er weer in zou komen. Met een groep van 20 mensen hebben we een 2 daagse trip naar een aantal eilanden in Lake Titikaka gemaakt en ook hier verbleven we weer bij een gastgezin. De groep was mega gezellig. De groep bestond uit Argentijnen, Brazilianen, Duitsers, Zwitsers en veel Chilenen. Toen ik de Chilenen had verteld waar ik was geweest in Latijns-Amerika en waar ik nog naartoe ging ( hier zat geen Chili bij), sloeg de sfeer ineens om. Hoe ik het wel niet in mijn hoofd kon halen om Chili niet te bezoeken. Binnen 5 minuten had ik een uitnodiging op zak om bij iemand verblijven in Santiago en alles zou geregeld worden. Wat begon als een geintje werd 5 uur later werkelijkheid en ik heb een ticket naar Santiago geboekt. Het past niet helemaal in het reisschema en het is een paar duizend KM om maar deze kans kon ik niet laten lopen. Wat een heerlijk gevoel van vrijheid is dat, binnen een paar uur besluiten om toch nog even een ticket te boeken naar Chili.

Als je het einde hebt gehaald, leuk dat je alles hebt gelezen en ik hoop snel iets van je te horen. Dit was het weer voor nu. Om je een idee te geven wat ik de laatste 7 weken ga doen:

Bolivia - Salta (Argentinië) - Mendoza (Argentinië) - Santiago (Chili) - El Calafate ( gletsjers bekijken in Argentinië) - Buenos Aires - Iguazu waterfalls - Rio de Janeiro. Dat wordt lekker door knallen dus, haha.

Veel liefs

Tim